- ~ - Ανάβαση στη Δέλφη (1743μ) - ~ -

Ανάβαση στη Δίρφη

EveryTrail - Find the best hikes in California and beyond

Tο ξεκίνημα έγινε από το σχετικά νέο, αλλά παντελώς παρατημένο καταφύγιο που βρίσκεται στο δρόμο που οδηγεί από το χωριό Άγιος Αθανάσιος στο χωριό Γλυφάδα (πρώην Τσέργιες). Αμέσως μετά το διάσελο και με το που ξεκινάει η κατηφόρα φεύγει δεξιά ένας ασφαλτοστρωμένος δρόμος που τερματίζει μετά από 500μέτρα στο εν λόγω καταφύγιο. Η θέα προς τον Ευβοϊκό είναι απλά μαγευτική. Το καταφύγιο δεν είναι τυχαία χτισμένο εκεί. Στο σημείο αυτό καταλήγει το μονοπάτι που διασχίζει το φαράγγι της Αγάλης και που ξεκινάει στον Άγιο Αθανάσιο. Όταν διανοίχθηκε το συγκεκριμένο μονοπάτι φτιάχτηκαν 2 φινλανδικού τύπου σπιτάκια ένα στην είσοδο και ένα στην έξοδο του φαραγγιού. Υποθέτω ότι στόχος ήταν να παρέχουν πληροφορίες, ίσως και να παίξουν το ρόλο του αναψυκτηρίου ή και καταφυγίου για τους επισκέπτες. Δεν έπαιξαν ποτέ αυτόν το ρόλο, απλά αφέθηκαν στην μοίρα τους.

Για να φτάσουμε στο καταφύγιο αυτό οδικώς, φτάνοντας στα Ψαχνών  κατευθυνόμαστε προς την Τριάδα, περνάμε το χωριό της Τριάδας  και κατευθυνόμαστε προς Μακρυκάπα. Λίγο πριν την Μακρυκάπα ακολουθούμε το κεντρικό δρόμο και στρίβουμε προς Πάλιουρα, Στενή, Άγιο Αθανάσιο. Σύντομα βρίσκουμε τη διασταύρωση προς Άγιο Αθανάσιο. Ακριβώς στην είσοδο του χωριού, ακολουθούμε τις ταμπέλες προς Γλυφάδα. Αμέσως μετά το υψηλότερο σημείο της διαδρομής και ξεκινώντας το κατέβασμα προς Γλυφάδα, φεύγει δεξιά μας ένας δρόμος ο οποίος μετά από 500 μέτρα οδηγεί στο καταφύγιο.

Αν ζουμάρετε στο χάρτη θα δείτε από ποιό σημείο αρχίσαμε εμείς την ανάβαση. Αρχικά δεν υπάρχει καμία σηματοδότηση οπότε υπάρχουν και εναλλακτικές επιλογές αλλά μάλλον αυτή είναι η ευκολότερη για να ξεκινήσει κανείς να ανεβαίνει. Στην ουσία σκοπός είναι να προσεγγίσουμε τη ράχη του βουνού και στη συνέχεια ράχη ράχη να φτάσουμε στην κορυφή.

Μας πήρε 2μιση ώρες από το πάρκινγκ ως την κορυφή ΑΛΛΑ το πρώτο μισάωρο και το τελευταίο μισάωρο είναι κουραστικά. Την πρώτη μισή ώρα ανεβαίνουμε μια αρκετά ανηφορική πλαγιά. Αρχικά το ας πούμε μονοπάτι είναι ευδιάκριτο, δεν έχει σημάδια αλλά είναι πατημένο οπότε δε μπορεί να το μπερδέψει κανείς. Προς το τέλος του, όταν πια φτάνουμε στη ράχη είναι λίγο φλου, απ’όπου θες πας, άλλωστε σκοπός είναι να βγεις στη ράχη. Φτάνοντας στη ράχη η θέα και προς το Αιγαίο και προς τον Ευβοϊκό είναι συγκλονιστική.

Tip : Αν έρθετε εδώ τον Ιούλιο, ο τόπος είναι γεμάτος τσάι του βουνού. Η Δίρφη φημίζεται για το μυρωδάτο τσάι της οπότε μπορείτε να μαζέψετε και για τις κρύες νύχτες του χειμώνα.

 

Μόλις βγει κανείς πάνω στο διάσελο, τα πράγματα είναι απλά. Ακολουθεί κανείς τη ράχη ανάμεσα στις δύο πλαγιές. Δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές. Υπάρχουν και διάσπαρτα φωσφοριζέ κεραμιδί και κίτρινα ορειβατικά σημάδια σε βράχους. Η θέα είναι καταπληκτική.

Αυτό συνεχίζεται για 1μιση ώρα, ανηφορικά μεν, όχι κάτι ιδιαίτερο δε. Κατά τόπους έχει και κάτι ψιλοσάρες και λίγο σκαρφάλωμα αλλά όχι κάτι ιδιαίτερα δύσκολο.

Κάποια στιγμή σταματάμε να κινούμαστε στη ράχη και βγαίνουμε σε πλάτωμα με μεγάλες δολίνες. Από εδώ και πάνω αρχίζει η τελική ανάβαση στην κορυφή.

Αυτό το κομμάτι είναι κουραστικό. Περίπου μισή ώρα ζόρικη ανηφόρα, αλλά η θέα από την κορυφή αποζημιώνει.

Η κορυφή είναι γεμάτη δολίνες (καθιζίσεις του εδάφους) αλλά και συντρίμμια πολεμικού αεροπλάνου και συγκεκριμένα F4 Phantom. Τον Ιούνιο του 2002 F4 Phantom που συμμετείχε σε άσκηση απόκρυψης από τα radar έπεσε στην κορυφή προφανώς στην προσπάθειά του να περάσει όσο το δυνατόν χαμηλότερα ώστε να μην εντοπιστεί από τα radar. Συντρίμμια υπάρχουν παντού σε μεγάλη έκταση. Είναι άσχημο το συναίσθημα να περπατάς ανάμεσα σε στραπατσαρισμένα κομματάκια μετάλλου ξέροντας ότι εκεί μέσα σε μια στιγμή χάθηκαν δύο άνθρωποι.

Πάνω στην κορυφή, δε χορταίνουμε τη θέα. Δεν υπάρχει ούτε συννεφάκι στον ουρανό οπότε έχουμε ορατότητα απεριόριστη. Πιάτο οι Σποράδες και τα γύρω νησάκια, πιάτο η Σκύρος, ο Παρνασσός και η Οίτη διαγράφονται ξεκάθαρα με τις χιονισμένες κορφές. Επίσης φαίνεται η Ζήρια στην Πελοπόννησο. Αυτά είναι αναμενόμενα, αυτό που δεν περιμέναμε ήταν αυτό που βλέπαμε βόρεια στην κατεύθυνση των Σποράδων, μια μυτερή χιονισμένη κορυφή, ίσα που φαίνεται στον ορίζοντα...προφανώς ο Άθως. Απίστευτο!!

Εδώ στην κορυφή λέγεται ότι υπήρχε στην αρχαιότητα ο ναός της Διρφύας Ήρας, σε ανάμνηση των γάμων του Δία κα της Ήρας που είχαν γίνει εδώ.


Εναλλακτικά θα μπορούσαμε να κατέβουμε προς την τοποθεσία Λειρί όπου και βρίσκεται και το καταφύγιο «Μιχάλης Νικολάου». Εμείς όμως είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο στο δρόμο για Γλυφάδα οπότε επιστρέψαμε από την ίδια διαδρομή. (Θα περιγράψω και το ανέβασμα από την εναλλακτική διαδρομή σε λίγο).


Η κατηφόρα είναι συνήθως γρηγορότερη από την ανηφόρα οπότε σε 2 ωρίτσες ήμασταν κάτω στο χώρο στάθμευσης.

Αν ακολουθήσει κανείς αυτή τη διαδρομή ξεκινάει από υψόμετρο 930μ (στο χώρο στάθμευσης) και καταλήγει στην κορυφή στα 1743μ. Στη διαδρομή δεν υπάρχουν πηγές οπότε πρέπει να έχει προνοήσει κανείς για νερό.

Οδηγικό tip : Αν κανείς συνεχίσει προς το χωριό Γλυφάδα (Τσέργιες) υπάρχουν οι εξής επιλογές. Από βατό χωματόδρομο  μπορεί κανείς να προσεγγίσει τη Χιλιαδού και τους Στρόπωνες. Είναι ωραία και εύκολη διαδρομή με φοβερή θέα στο Αιγαίο. Επίσης μπορεί να κινηθεί κανείς βόρεια προς Λιμνιώνα.αλλά κατά τόπυς αυτό το κομμάτι του δρόμου έχει ενδεχομένως και κάποια δύσκολα σημεία για χαμηλά αυτοκίνητα. Από το δρόμο αυτό μπορεί να προσεγγίσει κανείς και μερικές πανέμορφες παραλίες (Πετάλη, Βυθούρη,Γλυφάδα).

 

Ακολουθεί ένας χάρτης της 2ης διαδρομής που μπορεί να ακολουθήσει κανείς.

 

Δίρφη - Ανάβαση από το καταφύγιο "Μιχάλης Νικολάου" 

EveryTrail - Find hiking trails in California and beyond

Ας δούμε τώρα την εναλλακτική διαδρομή για την κορυφή. Τη Στενή, λίγο πολύ, την γνωρίζουν οι περισσότεροι. Επίσης πολλοί θα έχουν συνεχίσει το δρόμο που διέρχεται από τη Στενή και καταλήγει Στρόπωνες-Χιλιαδού. Πολύ κοντά στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής θε δείτε αριστερά καθώς ανεβαίνετε, χωματόδρομο που καταλήγει ως το ορειβατικό καταφύγιο «Μιχάλης Νικολάου». Αυτός ο χωματόδρομος αναλόγως της εποχής είναι από τραγικός ως μια χαρά. Αν τον ακολουθήσετε μετά από μερικά χιλιόμετρα θα βγείτε στο καταφύγιο. Αν συνεχίσετε στο χωματόδρομο θα βγείτε στη βάση του βουνού απ’όπου και ξεκινάει το μονοπάτι για την κορυφή. Από εκεί σε 2 περίπου ώρες θα φτάσετε στην κορυφή. Η διαδρομή είναι ανηφορική και έχει και ψιλοσκαρφάλωμα αλλά είναι καλά σηματοδοτημένη.

 

 

...το καταφύγιο τραβηγμένο από ψηλά...

 

 

Στην κορυφή μαζεύονται συχνά...και απροειδοποίητα σύννεφα..

 

 

 

Tip : η Δίρφη θέλει προσοχή, μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα ψηλό βουνό αλλά «βγάζει» εύκολα ομίχλη και αέρα. Είναι ξερή και επομένως είναι κανείς ευάλωτος στα στοιχεία της φύσης. Έχει πολλές σάρρες και αν ξεστρατίσει κανείς είναι εύκολο να βρεθεί εγκλωβισμένος. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουν υπάρξει κατά καιρούς αρκετά θύματα.

 

Βρήκα μια περιγραφή ανάβασης στη Δίρφη που γράφτηκε το 1931 ή 1932 (αν αυτό που αναφέρει το site είναι ακριβές). Ρίξτε του μια ματιά είναι ωραίο
ΚΛΙΚ ΕΔΩ