- ~ - Οροπέδιο Ταναΐδας (1100μ) - ~ -

Ένας πραγματικά άγνωστος στους περισσότερους προορισμός στον Δήμο Διρφύων Μεσσαπίων είναι το οροπέδιο Ταναΐδας.

Αρκετοί από εσάς θα έχετε επισκεφθεί το Λιμνιώνα, ανεβαίνοντας είτε από το χωριό Σταυρό, είτε από το χωριό Κοντοδεσπότη ή και από το χωριό Μακρυμάλλη.

Όσοι έχετε κάνει τη διαδρομή ξέρετε ότι αρχικά πρέπει να ανεβείτε το βουνό, να βρεθείτε σε ένα οροπέδιο όπου βρίσκεται το εκκλησάκι του Προφήτη Ιερεμία και ακριβώς δίπλα ένα υποτυπώδες καταφύγιο για κυνηγούς και μετά από 5-6 χιλιόμετρα αντικρίζετε το Αιγαίο και ξεκινάει η κατηφόρα. Υπάρχει όμως στο δρόμο σας μια παράκαμψη (χωμάτινη) που μπορεί πολύ σύντομα να σας βγάλει σε ένα σχετικά άγνωστο οροπέδιο, στο οροπέδιο της Ταναϊδας. Υπάρχει χωματόδρομος που φτάνει ως εκεί. Μέχρι ένα σημείο είναι απολύτως βατός με οποιοδήποτε όχημα. Από εκεί και πάνω όμως τα πράγματα είναι δύσκολα για χαμηλά αυτοκίνητα και μηχανές δρόμου.

Το εκκλησάκι του Προφήτη Ιερεμία
Στα 2,4km από εδώ ξεκινάει ο χωματόδρομος που οδηγεί στην Ταναΐδα

Αν και είναι εύκολο να προσεγγίσει κανείς το οροπέδιο με το αυτοκίνητο, μια εξαιρετική ιδέα είναι να παρκάρει κανείς στην άσφαλτο και να κάνει τη διαδρομή μέσα στα έλατα περπατώντας. Ακόμη καλύτερα το χειμώνα με τα χιόνια που ο χωματόδρομος είναι αδιάβατος και που το λευκό του χιονιού δημιουργεί μαγικές εικόνες. Ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος που οδηγεί στο Λιμνιώνα δεν κλείνει συχνά και ακόμη και αν κλείσει είναι για λίγες ώρες.

Χειμώνας……




…..το ίδιο ακριβώς σημείο την άνοιξη
 

Φέτος το χειμώνα κάναμε αυτό το περπάτημα 2 φορές, και δοκιμάσαμε και διαφορετική αφετηρία και διαδρομή τη 2η φορά, οπότε θα παραθέσω χάρτες και μικρή περιγραφή και για τις 2.

Μπορείτε να δείτε και στον χάρτη που παρκάραμε. Μετά το εκκλησάκι του προφήτη Ιερεμία (και το εργοτάξιο της Λαρκο) συνεχίζουμε στον ασφάλτινο δρόμο για 2,4 χιλιόμετρα. Στα 2,4 χλμ θα δείτε να φεύγει δεξιά σας και λοξά προς τα πίσω χωματόδρομος. Από εκεί ξεκινάει η βόλτα μας. Από εκεί μέχρι την Ταναΐδα είναι γύρω στα 10 χιλιόμετρα.

Πληροφοριακά να αναφέρω ότι αυτός ο χωματόδρομος συναντάει τελικά τον ασφάλτινο δρόμο που πηγαίνει από την Πλατάνα στην Άτταλη. Κινείται μέσα σε ελατοδάσος στο μεγαλύτερο κομμάτι του και κατά διαστήματα έχει κανείς φοβερή θέα προς τον Ευβοϊκό.

Χειμώνας……(12 Ιαν.)




…..το ίδιο ακριβώς σημείο την Άνοιξη (1 Απρ.)
 

Κάποια στιγμή θα δούμε αριστερά να φεύγει με ανηφορική κατεύθυνση μικρότερος χωματόδρομος. Αυτός είναι που οδηγεί στο οροπέδιο Ταναΐδας. Εκεί (στο οροπέδιο) υπάρχει και το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων.

…..Έχει και ταμπέλα… (12 Ιαν.)




…..φαίνεται εκεί στο βάθος, εμείς πάμε αριστερά (1 Απρ.)


 

Στην περιοχή μας, το γυμνάσιο και ένας δραστήριος φιλόλογος (Δ. Μπαρσάκης) εκδίδει (εξέδιδε για να είμαι ακριβής – ο λόγος που σταμάτησε να εκδίδεται ΕΔΩ) μια εξαιρετική μαθητική εφημερίδα. Από εκεί (από το αρχείο παλαιών τευχών που διατηρούνται σε ένα επίσης «παροπλισμένο site της περιοχής – παραθέτω και σχετικό link παρακάτω) αντιγράφω (για την ακρίβεια ξαναγράφω διότι δυστυχώς η σελίδα δεν επιτρέπει το clopy):

http://www.servitoros.gr/education/view.php/67/1131/

“Αι στην Ταναΐδα!», έτσι έλεγαν – και κάποιοι το λένε ακόμη – σε όποιον θεωρούσαν ότι δεν έστεκε καλά. Γιατί άραγε;
Υποθέτουμε ότι ίσως επειδή η Ταναΐδα είναι απόμερο, ερημικό μέρος, με πολύ δύσβατο δρόμο (μονοπάτι), όπου δεν είχε λόγο να πάει κάποιος. Λέγοντας, λοιπόν, «Αι στην Ταναΐδα» σε κάποιον, ήταν σα να τον έστελναν μακριά από την κοινωνία των…λογικών.
Λένε επίσης τη φράση «Αι στην Ταναΐδα για κλαρί», με την ίδια ειρωνική σημασία, αλλά και επειδή το «κλαρί» της Ταναΐδας είναι πλούσιο και ευδοκιμεί στην περιοχή ο μελάς, ένα φυτό που αναρριχάται στα έλατα και θεωρείται η καλύτερη τροφή για τα γιδοπρόβατα.
Όσο για το όνομα «Ταναΐδα», αυτό αποτελεί μεγάλο μυστήριο. Φαίνεται πως έχει αρχαιοελληνική καταγωγή και θα πρέπει να ήταν αρχικά «Ταναΐς». Ενώ δεν το συναντάμε αλλού στον ελληνικό χώρο, σώζεται στις ρώσικες ακτές του Ευξείνου Πόντου, με τη μόνη διαφορά ότι εκεί ο τόνος βρίσκεται στην προπαραλήγουσα: Τάναϊς.
Η Τάναϊς ήταν αρχαία ελληνική αποικία του 5ου αιώνα π.Χ., και Τάναϊς, επίσης, ονομαζόταν και ο ποταμός που διέσχιζε την πεδιάδα της, ο οποίος σήμερα λέγεται Δον(Ντον). Για την ιστορία, η Τάναϊς του Ευξείνου Πόντου καταστράφηκε και ανοικοδομήθηκε δύο φορές σε διάστημα 900 χρόνων και εγκαταλείφθηκε οριστικά τον 5ο αιώνα μ.Χ.
Το όνομα Τάναϊς (και Ταναΐς) παράγεται από το ρήμα τείνω (θέμα «ταν-») και σημαίνει αυτόν που έχει πολύ μεγάλο μήκος, τον επιμήκη, ίσως και απομακρυσμένο συγχρόνως. Σύμφωνα με τον κο Μπαρσάκη, είναι περίεργο ότι διατηρείται ως σήμερα σε μια ερημική άκρη της Μεσσαπίας, ένα αρχαίο τοπωνύμιο, χωρίς να υπήρχε εκεί κάποια πόλη. Γι’αυτό υποστηρίζει ότι το τοπωνύμιο δεν προσδιόριζε απλώς τη μικρή αυτή περιοχή, αλλά ολόκληρη τη βορεινή οροσειρά της Δίρφυς, που όντως είναι ιδιαίτερα επιμήκης…..»

Άγιοι Ανάργυροι Ταναΐδας (12 Ιαν.)




To gps λέει καμιά 100 λιγότερο…. (12 Ιαν.)
 

Στο οροπέδιο υπάρχουν αρκετές στάνες οπότε αν βρεθείτε εδώ από την Άνοιξη και ως το Φθινόπωρο είναι σίγουρο ότι θα έχετε και τα «τυχερά» σας. Κάποιος θα βρεθεί να σας κεράσει ένα τσιπουράκι, λίγη τοπική φετούλα, ντοματούλα και ψωμάκι. Στην άκρη του οροπεδίου σχηματίζονται και μερικές μικρές εποχιακές λιμνούλες, μπορείς να τις πεις και μεγάλες λούτσες. Κάθε εποχή έχει τη χάρη και την ομορφιά της. Το χειμώνα είναι πιο άγρια η ομορφιά, την άνοιξη είναι γεμάτος ο τόπος από λουλούδια.

Το χειμώνα…..όμορφα (12 Ιαν.)




Το χειμώνα….. ακόμη πιο όμορφα(18 Φεβρ..)




Το ίδιο σημείο την άνοιξη…..(1 Απρ.)




Το χειμώνα…..όμορφα (12 Ιαν.)




Το χειμώνα….. ακόμη πιο όμορφα(18 Φεβρ..)

 

Η αίσθηση του να έχεις περπατήσει κάμποσο μέσα στα απάτητα χιόνια, να είσαι ο πρώτος που φθάνει εδώ μετά τη χιονόπτωση, κάτι σαν να είσαι πρωτοπόρος, εξερευνητής, είναι υπέροχη. Έκανε κρύο, που και που έριχνε και λίγο χιόνι, έβγαινε και ο ήλιος όμως. Ήταν ωραία. Καθίσαμε λίγο, πήγαμε και ως το εκκλησάκι.

 

* ! * 2η εκδοχή * ! *

Α υτή τη φορά παρκάρουμε στα 5 περίπου χιλιόμετρα από τον Προφήτη Ιερεμία, ακριβώς στο σημείο που πρωτοβλέπουμε το Αιγαίο και ακριβώς πριν ξεκινήσει η κατηφόρα προς Λιμνιώνα. Θα δείτε δεξιά σας (πηγαίνοντας προς Λιμνιώνα) να φεύγει χωματόδρομος που δεν γεμίζει το μάτι, ανηφορικός και ψιλοχάλια. Τελικά αυτός συναντάει τον χωματόδρομο της προηγούμενης διαδρομής. Αν κοιτάξετε τους 2 χάρτες θα κατατοπιστείτε σχετικά.

Α υτός ο χωματόδρομος σε ένα τουλάχιστον σημείο δείχνει αδιάβατος για αυτοκίνητα.
 

Α υτή τη δεύτερη φορά το χιόνι στη διαδρομή είναι αισθητά λιγότερο και αρχικά έχει ομίχλη. Φτάνοντας όμως πιο ψηλά και πλησιάζοντας στον προορισμό το θέαμα είναι μοναδικό. Ψηλά έχει αρκετό και ολόφρεσκο χιόνι, η μέρα είναι λαμπρή (σε σχέση με την προηγούμενη φορά) και νομίζω ότι οι φωτογραφίες τα λένε όλα.

Τελευταία στροφή….. (18 Φεβρ.)





…και φτάσαμε (18 Φεβρ.)









- Α*Π*Ι*Θ*Α*Ν*Α - (18 Φεβρ.)
























 

Κάναμε τη βόλτα μας και ήρθε η ώρα της επιστροφής. Θέλαμε να δοκιμάσουμε μια διαφορετική διαδρομή για την επιστροφή, οπότε κατεβαίνοντας σε κάποιο σημείο (δείτε το χάρτη) φεύγει ένα πραγματικά ρημαδοχωματόδρομος δεξιά καθώς κατεβαίνουμε. Ουσιαστικά μας βγάζει στην πλευρά του βουνού που βλέπει στο Αιγαίο. Αυτό το κομμάτι είναι ψιλοκατεστραμμένο από τη ΛΑΡΚΟ.

Κατεβαίνουμε λοιπόν από το χωματόδρομο, που καταλήγει μέσα στο παρατημένο νταμάρι. Το καλό με τη διαδρομή αυτή είναι ότι βλέπεις το Αιγαίο και επίσης έχεις οπτική επαφή με τον δρόμο που πάει στο Λιμνιώνα οπότε ξέρεις προς τα πού πρέπει να κινηθείς. Το κακό είναι ότι κινείσαι σε ένα νταμάρι και μερικοί δρόμοι ίσως να μην οδηγούν πουθενά.



Ακολουθούν μερικές φωτογραφίες τραβηγμένες στην ίδια περιοχή την Άνοιξη. Κάθε εποχή έχει τη δική της χάρη...