- ~ - Οροπέδιο Ταναΐδας (1100μ) - ~ -

Ένας πραγματικά άγνωστος στους περισσότερους προορισμός στον Δήμο Διρφύων Μεσσαπίων είναι το οροπέδιο Ταναΐδας.

Αρκετοί από εσάς θα έχετε επισκεφθεί το Λιμνιώνα, ανεβαίνοντας είτε από το χωριό Σταυρό, είτε από το χωριό Κοντοδεσπότη ή και από το χωριό Μακρυμάλλη.

Όσοι έχετε κάνει τη διαδρομή ξέρετε ότι αρχικά πρέπει να ανεβείτε το βουνό, να βρεθείτε σε ένα οροπέδιο όπου βρίσκεται το εκκλησάκι του Προφήτη Ιερεμία και ακριβώς δίπλα ένα υποτυπώδες καταφύγιο για κυνηγούς και μετά από 5-6 χιλιόμετρα αντικρίζετε το Αιγαίο και ξεκινάει η κατηφόρα. Υπάρχει όμως στο δρόμο σας μια παράκαμψη (χωμάτινη) που μπορεί πολύ σύντομα να σας βγάλει σε ένα σχετικά άγνωστο οροπέδιο, στο οροπέδιο της Ταναϊδας. Υπάρχει χωματόδρομος που φτάνει ως εκεί. Μέχρι ένα σημείο είναι απολύτως βατός με οποιοδήποτε όχημα. Από εκεί και πάνω όμως τα πράγματα είναι δύσκολα για χαμηλά αυτοκίνητα και μηχανές δρόμου.

Το εκκλησάκι του Προφήτη Ιερεμία
Στα 2,4km από εδώ ξεκινάει ο χωματόδρομος που οδηγεί στην Ταναΐδα

Αν και είναι εύκολο να προσεγγίσει κανείς το οροπέδιο με το αυτοκίνητο, μια εξαιρετική ιδέα είναι να παρκάρει κανείς στην άσφαλτο και να κάνει τη διαδρομή μέσα στα έλατα περπατώντας. Ακόμη καλύτερα το χειμώνα με τα χιόνια που ο χωματόδρομος είναι αδιάβατος και που το λευκό του χιονιού δημιουργεί μαγικές εικόνες. Ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος που οδηγεί στο Λιμνιώνα δεν κλείνει συχνά και ακόμη και αν κλείσει είναι για λίγες ώρες.

Χειμώνας……




…..το ίδιο ακριβώς σημείο την άνοιξη
 

Φέτος το χειμώνα κάναμε αυτό το περπάτημα 2 φορές, και δοκιμάσαμε και διαφορετική αφετηρία και διαδρομή τη 2η φορά, οπότε θα παραθέσω χάρτες και μικρή περιγραφή και για τις 2.

Μπορείτε να δείτε και στον χάρτη που παρκάραμε. Μετά το εκκλησάκι του προφήτη Ιερεμία (και το εργοτάξιο της Λαρκο) συνεχίζουμε στον ασφάλτινο δρόμο για 2,4 χιλιόμετρα. Στα 2,4 χλμ θα δείτε να φεύγει δεξιά σας και λοξά προς τα πίσω χωματόδρομος. Από εκεί ξεκινάει η βόλτα μας. Από εκεί μέχρι την Ταναΐδα είναι γύρω στα 10 χιλιόμετρα.

Πληροφοριακά να αναφέρω ότι αυτός ο χωματόδρομος συναντάει τελικά τον ασφάλτινο δρόμο που πηγαίνει από την Πλατάνα στην Άτταλη. Κινείται μέσα σε ελατοδάσος στο μεγαλύτερο κομμάτι του και κατά διαστήματα έχει κανείς φοβερή θέα προς τον Ευβοϊκό.

Χειμώνας……(12 Ιαν.)




…..το ίδιο ακριβώς σημείο την Άνοιξη (1 Απρ.)
 

Κάποια στιγμή θα δούμε αριστερά να φεύγει με ανηφορική κατεύθυνση μικρότερος χωματόδρομος. Αυτός είναι που οδηγεί στο οροπέδιο Ταναΐδας. Εκεί (στο οροπέδιο) υπάρχει και το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων.

…..Έχει και ταμπέλα… (12 Ιαν.)




…..φαίνεται εκεί στο βάθος, εμείς πάμε αριστερά (1 Απρ.)


 

Στην περιοχή μας, το γυμνάσιο και ένας δραστήριος φιλόλογος (Δ. Μπαρσάκης) εκδίδει (εξέδιδε για να είμαι ακριβής – ο λόγος που σταμάτησε να εκδίδεται ΕΔΩ) μια εξαιρετική μαθητική εφημερίδα. Από εκεί (από το αρχείο παλαιών τευχών που διατηρούνται σε ένα επίσης «παροπλισμένο site της περιοχής – παραθέτω και σχετικό link παρακάτω) αντιγράφω (για την ακρίβεια ξαναγράφω διότι δυστυχώς η σελίδα δεν επιτρέπει το clopy):

http://www.servitoros.gr/education/view.php/67/1131/

“Αι στην Ταναΐδα!», έτσι έλεγαν – και κάποιοι το λένε ακόμη – σε όποιον θεωρούσαν ότι δεν έστεκε καλά. Γιατί άραγε;
Υποθέτουμε ότι ίσως επειδή η Ταναΐδα είναι απόμερο, ερημικό μέρος, με πολύ δύσβατο δρόμο (μονοπάτι), όπου δεν είχε λόγο να πάει κάποιος. Λέγοντας, λοιπόν, «Αι στην Ταναΐδα» σε κάποιον, ήταν σα να τον έστελναν μακριά από την κοινωνία των…λογικών.
Λένε επίσης τη φράση «Αι στην Ταναΐδα για κλαρί», με την ίδια ειρωνική σημασία, αλλά και επειδή το «κλαρί» της Ταναΐδας είναι πλούσιο και ευδοκιμεί στην περιοχή ο μελάς, ένα φυτό που αναρριχάται στα έλατα και θεωρείται η καλύτερη τροφή για τα γιδοπρόβατα.
Όσο για το όνομα «Ταναΐδα», αυτό αποτελεί μεγάλο μυστήριο. Φαίνεται πως έχει αρχαιοελληνική καταγωγή και θα πρέπει να ήταν αρχικά «Ταναΐς». Ενώ δεν το συναντάμε αλλού στον ελληνικό χώρο, σώζεται στις ρώσικες ακτές του Ευξείνου Πόντου, με τη μόνη διαφορά ότι εκεί ο τόνος βρίσκεται στην προπαραλήγουσα: Τάναϊς.
Η Τάναϊς ήταν αρχαία ελληνική αποικία του 5ου αιώνα π.Χ., και Τάναϊς, επίσης, ονομαζόταν και ο ποταμός που διέσχιζε την πεδιάδα της, ο οποίος σήμερα λέγεται Δον(Ντον). Για την ιστορία, η Τάναϊς του Ευξείνου Πόντου καταστράφηκε και ανοικοδομήθηκε δύο φορές σε διάστημα 900 χρόνων και εγκαταλείφθηκε οριστικά τον 5ο αιώνα μ.Χ.
Το όνομα Τάναϊς (και Ταναΐς) παράγεται από το ρήμα τείνω (θέμα «ταν-») και σημαίνει αυτόν που έχει πολύ μεγάλο μήκος, τον επιμήκη, ίσως και απομακρυσμένο συγχρόνως. Σύμφωνα με τον κο Μπαρσάκη, είναι περίεργο ότι διατηρείται ως σήμερα σε μια ερημική άκρη της Μεσσαπίας, ένα αρχαίο τοπωνύμιο, χωρίς να υπήρχε εκεί κάποια πόλη. Γι’αυτό υποστηρίζει ότι το τοπωνύμιο δεν προσδιόριζε απλώς τη μικρή αυτή περιοχή, αλλά ολόκληρη τη βορεινή οροσειρά της Δίρφυς, που όντως είναι ιδιαίτερα επιμήκης…..»

Άγιοι Ανάργυροι Ταναΐδας (12 Ιαν.)




To gps λέει καμιά 100 λιγότερο…. (12 Ιαν.)
 

Στο οροπέδιο υπάρχουν αρκετές στάνες οπότε αν βρεθείτε εδώ από την Άνοιξη και ως το Φθινόπωρο είναι σίγουρο ότι θα έχετε και τα «τυχερά» σας. Κάποιος θα βρεθεί να σας κεράσει ένα τσιπουράκι, λίγη τοπική φετούλα, ντοματούλα και ψωμάκι. Στην άκρη του οροπεδίου σχηματίζονται και μερικές μικρές εποχιακές λιμνούλες, μπορείς να τις πεις και μεγάλες λούτσες. Κάθε εποχή έχει τη χάρη και την ομορφιά της. Το χειμώνα είναι πιο άγρια η ομορφιά, την άνοιξη είναι γεμάτος ο τόπος από λουλούδια.

Το χειμώνα…..όμορφα (12 Ιαν.)




Το χειμώνα….. ακόμη πιο όμορφα(18 Φεβρ..)




Το ίδιο σημείο την άνοιξη…..(1 Απρ.)




Το χειμώνα…..όμορφα (12 Ιαν.)




Το χειμώνα….. ακόμη πιο όμορφα(18 Φεβρ..)

 

Η αίσθηση του να έχεις περπατήσει κάμποσο μέσα στα απάτητα χιόνια, να είσαι ο πρώτος που φθάνει εδώ μετά τη χιονόπτωση, κάτι σαν να είσαι πρωτοπόρος, εξερευνητής, είναι υπέροχη. Έκανε κρύο, που και που έριχνε και λίγο χιόνι, έβγαινε και ο ήλιος όμως. Ήταν ωραία. Καθίσαμε λίγο, πήγαμε και ως το εκκλησάκι.

 

* ! * 2η εκδοχή * ! *

Α υτή τη φορά παρκάρουμε στα 5 περίπου χιλιόμετρα από τον Προφήτη Ιερεμία, ακριβώς στο σημείο που πρωτοβλέπουμε το Αιγαίο και ακριβώς πριν ξεκινήσει η κατηφόρα προς Λιμνιώνα. Θα δείτε δεξιά σας (πηγαίνοντας προς Λιμνιώνα) να φεύγει χωματόδρομος που δεν γεμίζει το μάτι, ανηφορικός και ψιλοχάλια. Τελικά αυτός συναντάει τον χωματόδρομο της προηγούμενης διαδρομής. Αν κοιτάξετε τους 2 χάρτες θα κατατοπιστείτε σχετικά.

Α υτός ο χωματόδρομος σε ένα τουλάχιστον σημείο δείχνει αδιάβατος για αυτοκίνητα.
 

Α υτή τη δεύτερη φορά το χιόνι στη διαδρομή είναι αισθητά λιγότερο και αρχικά έχει ομίχλη. Φτάνοντας όμως πιο ψηλά και πλησιάζοντας στον προορισμό το θέαμα είναι μοναδικό. Ψηλά έχει αρκετό και ολόφρεσκο χιόνι, η μέρα είναι λαμπρή (σε σχέση με την προηγούμενη φορά) και νομίζω ότι οι φωτογραφίες τα λένε όλα.

Τελευταία στροφή….. (18 Φεβρ.)





…και φτάσαμε (18 Φεβρ.)









- Α*Π*Ι*Θ*Α*Ν*Α - (18 Φεβρ.)
























 

Κάναμε τη βόλτα μας και ήρθε η ώρα της επιστροφής. Θέλαμε να δοκιμάσουμε μια διαφορετική διαδρομή για την επιστροφή, οπότε κατεβαίνοντας σε κάποιο σημείο (δείτε το χάρτη) φεύγει ένα πραγματικά ρημαδοχωματόδρομος δεξιά καθώς κατεβαίνουμε. Ουσιαστικά μας βγάζει στην πλευρά του βουνού που βλέπει στο Αιγαίο. Αυτό το κομμάτι είναι ψιλοκατεστραμμένο από τη ΛΑΡΚΟ.

Κατεβαίνουμε λοιπόν από το χωματόδρομο, που καταλήγει μέσα στο παρατημένο νταμάρι. Το καλό με τη διαδρομή αυτή είναι ότι βλέπεις το Αιγαίο και επίσης έχεις οπτική επαφή με τον δρόμο που πάει στο Λιμνιώνα οπότε ξέρεις προς τα πού πρέπει να κινηθείς. Το κακό είναι ότι κινείσαι σε ένα νταμάρι και μερικοί δρόμοι ίσως να μην οδηγούν πουθενά.



Ακολουθούν μερικές φωτογραφίες τραβηγμένες στην ίδια περιοχή την Άνοιξη. Κάθε εποχή έχει τη δική της χάρη...
 

 

 

 

- ~ - Ανάβαση στη Δέλφη (1743μ) - ~ -

Στο Δήμο Διρφύων Μεσσαπίων και πολύ κοντά στο χωριό μας βρίσκεται ένα από τα ομορφότερα βουνά της Ελλάδας, η Δίρφη. Σύμφωνα με τους γεωλόγους, η οροσειρά της Δίρφης είναι παραφυάδα του ορεινού όγκου Ολύμπου-Όρθυος και σχηματίστηκε την ίδια γεωλογική περίοδο κατά τη μεγάλη ορεογεννητική εποχή των Αλπικών πτυχώσεων. Ονομάζεται και «Μικρό Φούτζι» διότι στο σχήμα μοιάζει με το υψηλότερο βουνό της Ιαπωνίας το Φουτζι-γιάμα. Η Δίρφη έχει ψηλότερη κορυφή τη Δέλφη (ή Δέλφι)(1743μ).

Υπάρχουν 2 διαδρομές που μπορεί να ακολουθήσει κανείς για να φτάσει στην κορυφή.

Ακολουθεί ένας χάρτης της 1ης διαδρομής που μπορεί να ακολουθήσει κανείς.

Ανάβαση στη Δίρφη

EveryTrail - Find the best hikes in California and beyond

Tο ξεκίνημα έγινε από το σχετικά νέο, αλλά παντελώς παρατημένο καταφύγιο που βρίσκεται στο δρόμο που οδηγεί από το χωριό Άγιος Αθανάσιος στο χωριό Γλυφάδα (πρώην Τσέργιες). Αμέσως μετά το διάσελο και με το που ξεκινάει η κατηφόρα φεύγει δεξιά ένας ασφαλτοστρωμένος δρόμος που τερματίζει μετά από 500μέτρα στο εν λόγω καταφύγιο. Η θέα προς τον Ευβοϊκό είναι απλά μαγευτική. Το καταφύγιο δεν είναι τυχαία χτισμένο εκεί. Στο σημείο αυτό καταλήγει το μονοπάτι που διασχίζει το φαράγγι της Αγάλης και που ξεκινάει στον Άγιο Αθανάσιο. Όταν διανοίχθηκε το συγκεκριμένο μονοπάτι φτιάχτηκαν 2 φινλανδικού τύπου σπιτάκια ένα στην είσοδο και ένα στην έξοδο του φαραγγιού. Υποθέτω ότι στόχος ήταν να παρέχουν πληροφορίες, ίσως και να παίξουν το ρόλο του αναψυκτηρίου ή και καταφυγίου για τους επισκέπτες. Δεν έπαιξαν ποτέ αυτόν το ρόλο, απλά αφέθηκαν στην μοίρα τους.

Για να φτάσουμε στο καταφύγιο αυτό οδικώς, φτάνοντας στα Ψαχνών  κατευθυνόμαστε προς την Τριάδα, περνάμε το χωριό της Τριάδας  και κατευθυνόμαστε προς Μακρυκάπα. Λίγο πριν την Μακρυκάπα ακολουθούμε το κεντρικό δρόμο και στρίβουμε προς Πάλιουρα, Στενή, Άγιο Αθανάσιο. Σύντομα βρίσκουμε τη διασταύρωση προς Άγιο Αθανάσιο. Ακριβώς στην είσοδο του χωριού, ακολουθούμε τις ταμπέλες προς Γλυφάδα. Αμέσως μετά το υψηλότερο σημείο της διαδρομής και ξεκινώντας το κατέβασμα προς Γλυφάδα, φεύγει δεξιά μας ένας δρόμος ο οποίος μετά από 500 μέτρα οδηγεί στο καταφύγιο.

Αν ζουμάρετε στο χάρτη θα δείτε από ποιό σημείο αρχίσαμε εμείς την ανάβαση. Αρχικά δεν υπάρχει καμία σηματοδότηση οπότε υπάρχουν και εναλλακτικές επιλογές αλλά μάλλον αυτή είναι η ευκολότερη για να ξεκινήσει κανείς να ανεβαίνει. Στην ουσία σκοπός είναι να προσεγγίσουμε τη ράχη του βουνού και στη συνέχεια ράχη ράχη να φτάσουμε στην κορυφή.

Μας πήρε 2μιση ώρες από το πάρκινγκ ως την κορυφή ΑΛΛΑ το πρώτο μισάωρο και το τελευταίο μισάωρο είναι κουραστικά. Την πρώτη μισή ώρα ανεβαίνουμε μια αρκετά ανηφορική πλαγιά. Αρχικά το ας πούμε μονοπάτι είναι ευδιάκριτο, δεν έχει σημάδια αλλά είναι πατημένο οπότε δε μπορεί να το μπερδέψει κανείς. Προς το τέλος του, όταν πια φτάνουμε στη ράχη είναι λίγο φλου, απ’όπου θες πας, άλλωστε σκοπός είναι να βγεις στη ράχη. Φτάνοντας στη ράχη η θέα και προς το Αιγαίο και προς τον Ευβοϊκό είναι συγκλονιστική.

 

Tip : Αν έρθετε εδώ τον Ιούλιο, ο τόπος είναι γεμάτος τσάι του βουνού. Η Δίρφη φημίζεται για το μυρωδάτο τσάι της οπότε μπορείτε να μαζέψετε και για τις κρύες νύχτες του χειμώνα.

 

Το διάσελο -- Θέα και στο Αιγαίο και στον Ευβοϊκό

Μόλις βγει κανείς πάνω στο διάσελο, τα πράγματα είναι απλά. Ακολουθεί κανείς τη ράχη ανάμεσα στις δύο πλαγιές. Δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές. Υπάρχουν και διάσπαρτα φωσφοριζέ κεραμιδί και κίτρινα ορειβατικά σημάδια σε βράχους. Η θέα είναι καταπληκτική.

 

Αυτό συνεχίζεται για 1μιση ώρα, ανηφορικά μεν, όχι κάτι ιδιαίτερο δε. Κατά τόπους έχει και κάτι ψιλοσάρες και λίγο σκαρφάλωμα αλλά όχι κάτι ιδιαίτερα δύσκολο.

Είναι δύσκολη η ζωή για τα μοναχικά έλατα εδώ πάνω...

 

 

...την ίδια στιγμή που τα κροκάκια δείχνουν ευτυχισμένα - όλα είναι σχετικά σε αυτή τη ζωή

 

Κάποια στιγμή σταματάμε να κινούμαστε στη ράχη και βγαίνουμε σε πλάτωμα με μεγάλες δολίνες. Από εδώ και πάνω αρχίζει η τελική ανάβαση στην κορυφή.

Αυτό το κομμάτι είναι κουραστικό. Περίπου μισή ώρα ζόρικη ανηφόρα, αλλά η θέα από την κορυφή αποζημιώνει.

Η Γλυφάδα (Τσέργες) από την κορυφή

 

 

Το χωριό Λούτσα από την κορυφή
 

Η κορυφή είναι γεμάτη δολίνες (καθιζίσεις του εδάφους) αλλά και συντρίμμια πολεμικού αεροπλάνου και συγκεκριμένα F4 Phantom. Τον Ιούνιο του 2002 F4 Phantom που συμμετείχε σε άσκηση απόκρυψης από τα radar έπεσε στην κορυφή προφανώς στην προσπάθειά του να περάσει όσο το δυνατόν χαμηλότερα ώστε να μην εντοπιστεί από τα radar. Συντρίμμια υπάρχουν παντού σε μεγάλη έκταση. Είναι άσχημο το συναίσθημα να περπατάς ανάμεσα σε στραπατσαρισμένα κομματάκια μετάλλου ξέροντας ότι εκεί μέσα σε μια στιγμή χάθηκαν δύο άνθρωποι.

 

Πάνω στην κορυφή, δε χορταίνουμε τη θέα. Δεν υπάρχει ούτε συννεφάκι στον ουρανό οπότε έχουμε ορατότητα απεριόριστη. Πιάτο οι Σποράδες και τα γύρω νησάκια, πιάτο η Σκύρος, ο Παρνασσός και η Οίτη διαγράφονται ξεκάθαρα με τις χιονισμένες κορφές. Επίσης φαίνεται η Ζήρια στην Πελοπόννησο. Αυτά είναι αναμενόμενα, αυτό που δεν περιμέναμε ήταν αυτό που βλέπαμε βόρεια στην κατεύθυνση των Σποράδων, μια μυτερή χιονισμένη κορυφή, ίσα που φαίνεται στον ορίζοντα...προφανώς ο Άθως. Απίστευτο!!

Εδώ στην κορυφή λέγεται ότι υπήρχε στην αρχαιότητα ο ναός της Διρφύας Ήρας, σε ανάμνηση των γάμων του Δία κα της Ήρας που είχαν γίνει εδώ.


Εναλλακτικά θα μπορούσαμε να κατέβουμε προς την τοποθεσία Λειρί όπου και βρίσκεται και το καταφύγιο «Μιχάλης Νικολάου». Εμείς όμως είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο στο δρόμο για Γλυφάδα οπότε επιστρέψαμε από την ίδια διαδρομή. (Θα περιγράψω και το ανέβασμα από την εναλλακτική διαδρομή σε λίγο).


Η κατηφόρα είναι συνήθως γρηγορότερη από την ανηφόρα οπότε σε 2 ωρίτσες ήμασταν κάτω στο χώρο στάθμευσης.

Αν ακολουθήσει κανείς αυτή τη διαδρομή ξεκινάει από υψόμετρο 930μ (στο χώρο στάθμευσης) και καταλήγει στην κορυφή στα 1743μ. Στη διαδρομή δεν υπάρχουν πηγές οπότε πρέπει να έχει προνοήσει κανείς για νερό.

 

Οδηγικό tip : Αν κανείς συνεχίσει προς το χωριό Γλυφάδα (Τσέργιες) υπάρχουν οι εξής επιλογές. Από βατό χωματόδρομο  μπορεί κανείς να προσεγγίσει τη Χιλιαδού και τους Στρόπωνες. Είναι ωραία και εύκολη διαδρομή με φοβερή θέα στο Αιγαίο. Επίσης μπορεί να κινηθεί κανείς βόρεια προς Λιμνιώνα.αλλά κατά τόπυς αυτό το κομμάτι του δρόμου έχει ενδεχομένως και κάποια δύσκολα σημεία για χαμηλά αυτοκίνητα. Από το δρόμο αυτό μπορεί να προσεγγίσει κανείς και μερικές πανέμορφες παραλίες (Πετάλη, Βυθούρη,Γλυφάδα).

 

Ακολουθεί ένας χάρτης της 2ης διαδρομής που μπορεί να ακολουθήσει κανείς.

 

Δίρφη - Ανάβαση από το καταφύγιο "Μιχάλης Νικολάου" 

EveryTrail - Find hiking trails in California and beyond

Ας δούμε τώρα την εναλλακτική διαδρομή για την κορυφή. Τη Στενή, λίγο πολύ, την γνωρίζουν οι περισσότεροι. Επίσης πολλοί θα έχουν συνεχίσει το δρόμο που διέρχεται από τη Στενή και καταλήγει Στρόπωνες-Χιλιαδού. Πολύ κοντά στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής θε δείτε αριστερά καθώς ανεβαίνετε, χωματόδρομο που καταλήγει ως το ορειβατικό καταφύγιο «Μιχάλης Νικολάου». Αυτός ο χωματόδρομος αναλόγως της εποχής είναι από τραγικός ως μια χαρά. Αν τον ακολουθήσετε μετά από μερικά χιλιόμετρα θα βγείτε στο καταφύγιο. Αν συνεχίσετε στο χωματόδρομο θα βγείτε στη βάση του βουνού απ’όπου και ξεκινάει το μονοπάτι για την κορυφή. Από εκεί σε 2 περίπου ώρες θα φτάσετε στην κορυφή. Η διαδρομή είναι ανηφορική και έχει και ψιλοσκαρφάλωμα αλλά είναι καλά σηματοδοτημένη.

Το καταφύγιο "Μιχάλης Νικολάου"

 

 

...από ανηφόρα...άλλο τίποτα

 

 

...η θέα στο Αιγαίο όμως αποζημιώνει...

 

 

...διακρίνεται στο βάθος δεξιά το καταφύγιο και ο χωματόδρομος που οδηγεί στη βάση του κορυφής απ'όπου ξεκινάει η ανάβαση

 

 

 

...το καταφύγιο τραβηγμένο από ψηλά...

 

 

Στην κορυφή μαζεύονται συχνά...και απροειδοποίητα σύννεφα..

 

 

 

Tip : η Δίρφη θέλει προσοχή, μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα ψηλό βουνό αλλά «βγάζει» εύκολα ομίχλη και αέρα. Είναι ξερή και επομένως είναι κανείς ευάλωτος στα στοιχεία της φύσης. Έχει πολλές σάρρες και αν ξεστρατίσει κανείς είναι εύκολο να βρεθεί εγκλωβισμένος. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουν υπάρξει κατά καιρούς αρκετά θύματα.

 

 

Βρήκα μια περιγραφή ανάβασης στη Δίρφη που γράφτηκε το 1931 ή 1932 (αν αυτό που αναφέρει το site είναι ακριβές). Ρίξτε του μια ματιά είναι ωραίο
ΚΛΙΚ ΕΔΩ
 

Κείμενα - Φωτογραφίες

Γιουρούκος Βλάσσης - Αποστόλου Βιβή